Recent News

ALL` INFINITO

ЕСЕИ ЗА МАКЕДОНСКАТА МУЗИКА[1]

 

 

Марко Коловски

 

 

ЕПИЛОГ:

ПРЕД НОВИ ПРЕДИЗВИЦИ

 

СОЦИЛОШКИ ДИСКУРС:

ИСКУШЕНИЈАТА НА СОВРЕМЕНОТО МАКЕДОНСКО

МУЗИЧКО ТВОРЕШТВО ДЕНЕС

Повеќе години нанaзад македонските музички творци, главно концентрирани во Сојузот на композиторите на Македонија, во различни пригоди и на различен начин се обидуваа да ја артикулираат состојбата во која се наоѓа  современото македонско музичко творештво. Read more

Teorija koja Hoda (Beograd) i Kontrapunkt (Skoplje) u okviru projekta Raškolovano znanje (O^O) organizuju seminar i javno predavanje Alda Milohnića, sociologa i teoretičara teatra i kulture iz Ljubljane. U projekat kolektivnog samoobrazovanja u umetnosti i kulturi Raškolovano znanje (O^O), uključio se na poziv radne grupe Umetnost i/kao politika, koja se bavi istraživanjem odnosa umetnosti i politike, kao i repolitizacije diskursa humanistike. Predavanje i diskusija u Kulturnom centru Magacin, zamišljeni su kao završna sesija dvodnevnog seminara koji će Aldo Milohnić raditi sa ovom radnom grupom.
JAVNO DOBRO I NJEGOVE PERFORMANSE
Borba za očuvanje javnog prostora pred investicijskom ekspanzijom korporativnog kapitala ima dugu istoriju. Relativno novijeg datuma je, međutim, neoliberalna strategija kojom se izbegava kontrola javnosti putem modela takozvanog “javno-privatnog partnerstva”. Mada je ova fraza sama po sebi oksimoron, političari, menadžeri i PR odeljenja koriste je da zamagle realne pretnje koje ova vrsta poslova predstavlja za javni interes.
U uvodu svog predavanja, Aldo Milohnić će problematizovati prodor privatnog kapitala u javni urbani prostor, s posebnim osvrtom na komercijalizaciju umetnosti i kulture. U drugom delu predavanja biće predstavljeno nekoliko primera umetničkih akcija i performansa u urbanom javnom prostoru, s ciljem da se ispita status javnog dobra i javnog interesa u odnosu prema branding-u u ekonomiji, politici i sistemu umetnosti.
Predavanje je na engleskom jeziku, bez prevoda.
ALDO MILOHNIĆ je magistar sociologije kulture. Zaposlen je u Mirovnom institutu – Institutu za savremene društvene i političke studije u Ljubljani, kao naučni saradnik na istraživanjima iz oblasti sociologije kulture i kulturnih politika. Urednik je edicije Politike i autor nekoliko knjiga, od kojih je najnovija Teorije savremenog pozorišta i performansa (2009), koja se upravo prevodi na srpski jezik. Uredio je desetak tematskih brojeva časopisa za umetnost i kulturu, a svoje tekstove najčešće objavljuje u pozorišnim časopisima (Maska, Frakcija, TkH, Amfiteate, Performance Research itd.), zatim u katalozima i zbornicima. Učestvovao je u brojnim međunarodnim konferencijama iz oblasti društvenih teorija, teorija kulture, izvođačkih umetnosti i kulturnih politika, a često predaje i na Seminaru savremenih scenskih umetnosti (Maska, Ljubljana). Oblasti njegovog interesovanja su sociologija kulture, kulturne politike, teorija izvođačkih umetnosti i epistemologija društvenih nauka i humanistike.

Translated by Olga Vuković

Any man today can lay claim
to being filmed.

Walter Benjamin    

In the concluding paragraph of his legendary essay ‘The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction’ Walter Benjamin outlines a critique of the Fascist aestheticisation of politics. His crucial, and later frequently quoted, conclusion is encapsulated in the last two sentences: “This is the situation of politics which Fascism is rendering aesthetic. Communism responds by politicising art.” Read more

Razmena znanja pod okriljem institucija, državnih ili privatnih, uvek ima za cilj proizvodnju i reprodukciju znanja, bilo ono orijentisano ka nominalnim „prosvetiteljskim“ ciljevima, bilo ka tržišnoj proizvodnji kadrova.

U odnosu na ova dva modela samoobrazovanje ima potencijalno subverzivni karakter. Ono nije određeno definitivnim i noramtivnim „proizvodom“ svog rada. Normativ institucija je oličen u obrazovanom čoveku koji ispunjava svoju ulogu u društvu, ili u pojednicu koji je za nominalni ulazak u red akademskih građana spreman da plati velike sume novca.

Kroz samoobrazovanje se preispituju i kritikuju datosti kao što su, „uloga u društvu“ i „novčana vrednost znanja“. Kritički rečnik novih formi obrazovanja se izvodi iz savremenih teorijskih tekstova i praksi, kao i pomoću umrežavanja sa ljudima koji imaju slične ideje o prevazilaženju tradicionalne pedagogije[1]. U praznom prostoru između državnih i privatnih institucija obrazovanja nastaju otvorene obrazovne strukture u kojima je znanje besplatno a „pedagogija“ eksperimentalna. Rezultat ovakvog delovanja ostaje nepoznat, nepredvidiv i samim tim potencijalno subverzivan.


[1] O tome su pisali Miško Šuvaković i Bojan Đorđev

vidi http://www.deschoolingclassroom.tkh-generator.net/tag/post-pedagogy/?lang=HR

Dok ti nisi rođen, roboti nisu sanjali, nisu žudjeli.

Reče robotu dječaku Davidu njegov konstruktor u filmu AI (Steven Spielberg, 2000.)

Život slika u naÅ¡e je vrijeme poduzeo odlučni zaokret: najstariji mit o stvaranju živih slika, fabrikaciji inteligentnog organizma uz pomoć umjetnih, tehničkih sredstava, sada je zahvaljujući novoj konstelaciji me­dija na brojnim različitim razinama, postalo teorijski i praktički moguće. Preklapanje genetskih i računalnih tehnologija s novim oblicima spekulativnog kapitala od kiberprostora i bioprostora (unutraÅ¡nje strukture or­ganizama) stvorilo je novu granicu za tehnologijske inovacije, prilagodbe i eksploatacije – novi oblici objek­tnosti i teritorijalnosti za nove oblike carstva. Steven Spielberg tu promjenu registrira pričajući priču o izumu jedne slike koja je, posve doslovno, “stroj koji žudi”. David, suvremeni odgovor na Pinokija, je robot dječak koji sanja i žudi, i (očigledno) ima posve razraÄ‘enu ljudsku subjektivnost. On je programiran da voli i traži ljubav, zahtjev koji postaje toliko opsesivan (on se za ljubav svoje majke takmiči sa svojim pravim ljudskim “bratom”) da je na kraju odbačen i ostaje siroče. Na pitanje, Å¡to slike žele? odgovor je u tom slučaju jasan: one žele da budu voljene, da budu “stvarne”. Read more

Raškolovano znanje – Letnja škola; Herceg Novi, 09. 08. 2010.

Fokus ovog izlaganja je razmatranje političnosti umetnosti, a ne političke umetnosti. Političnost je shvaćena kao aspekt umetničkog rada, diskursa, dela ili projekta, koji se odnosi na njegovu orijentaciju, pozicioniranje i delovanje u aktuelnoj javnoj sferi društva – prema i u njegovoj strukturi, distribuciji moći, subjektima koji ga čine ili su iz njega isključeni, “raspodelama čulnog” i ideološkim diskursima. Kako je političnost dakle neizbežan aspekt bilo kog i svakog umetničkog rada, koji ne postoji drugačije nego u javnoj društvenoj sferi, iz ove perspektive se ne govori o političkoj umetnosti, kao specifičnoj umetničkoj delatnosti zainteresovanoj za politička pitanja. U interesovanje ovog izlaganja podjednako ulaze sasvim različiti umetnički radovi. Kada kažem “podjednako ulaze u interesovanja” ne znači da ih (politički) izjednačavam, već da ih sve stavljam na isti “test”. A upravo test političnosti ne ispušta iz vida da se ona veoma razlikuje od rada do rada prema tome da li je strateška ili taktička, oportuna i servilna ili kritička i transformativna, policijska ili politička, intencionalno ugrađena u umetnički rad ili pročitana tek u njegovom suočenju sa okružujućim društvenim kontekstom.

Read more